|
Het verpleeghuis |
|
Wim Rhebergen Home ► Contact: rhegie1@planet.nl |
|||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Mijn betrokkenheid met dementerende ouderen begint met een lezing over psychogeriatrie. Dat was in 1976. De verpleeghuisarts begon met te zeggen dat wij niets wisten van wat zich in de hoofden van psychogeriatrische patiënten omging. "Het was een volkomen raadsel", betoogde hij. Toen was ik als pas aangesteld psycholoog in een verpleeghuis aan de beurt om iets te zeggen. Ik voelde hoe iedereen naar me keek: partners van de dementerenden, zonen en dochters, vrienden, belangstellenden. Toen ontglipte het me: 'Laten we aannemen dat zij niet zo veel van ons verschillen. Als zij blij zijn, zijn zij blij en kunnen we met hen blij zijn. Als zij huilen, hebben zij verdriet en behoeven zij onze troost. Als zij kwaad zijn vragen zij ons begrip en onze bescherming, zodat zij niet in hun woede zichzelf en anderen schade berokkenen. Als zij ons aanklampen, willen zij dat wij bij hen zijn en dat we hen niet in de steek laten. Ja, we weten veel niet, maar ook veel wel. Wij hoeven niet machteloos aan de kant te staan, maar mogen met hen meegaan naar oorden, die we niet kennen. Met hen meegaan is ongetwijfeld een spannend avontuur. Ik heb die woorden vaak herhaald. Het gaf naar mijn gevoel een handvat om met hen om te gaan als naasten. We hebben gelachen en gehuild. Ik heb van ze gehouden en ik weet ook zeker velen van mij. Ik dacht wel eens: "Ik begrijp hen beter dan al die verstandige mensen, die zulke domme dingen kunnen doen."
Drs. Wim Rhebergen
psycholoog en
beleidsmedewerker in de gezondheidszorg |