Overzicht ► Home ► E-Books ►
Piet Gielen
	Boeddha 2525 en andere gedichten
	Boeddha 2525 Hij laat weten dat hij glimlacht naar zijn vele levens, De robijnen hoer, De groene boer, Het vergeelde koekoeksjong En de donkerblauwe zelfmoordenaar. Op de Boeroeboedoer Leg ik mijn hand in zijn hand En beloof dat de wens Geen verlangen zal zijn. Als de avond is gekomen, Bidden de bomen. Mediteren de vogels, Dansen de deernen rond het licht. De klankschat van Hellas, keeltonen van Plato’s wereld, duizenden Om’s uit de Himalaya, echo’s in Christus-ikonen en wedergeboortes in de stemmen van meesters, in kunstwerken met dB-vibraties van het penseel. In mijn wagen Gedicht voor ‘Betje’ reis ik mee in de karavaan van levens Lisa Weiss Sintezza zangeres door ons land van het lied dat al eeuwen danst op een rivier van mineur verdriet. In mijn wagen reis ik door streken met kerken, langs piramides en tempelwerken, terug naar de eerste klanken van ons lied in het land van het Sanskriet. In mijn wagen ben ik weer hier in een kil jaar, en droom ik van daar, waar het lied van de vogels ons omarmt en het gouden licht ons volk verwarmt. Erica Jouw geur staat als een flamingo op een poot, Jouw stem jongleert op het koord van water, Jouw huid is de zijdeglanzen trampoline. Zoveel sporten heeft jouw ruimte. Ook sleur je mij onder de briketzwarte stolp Met de maan als een dreigend riekende volgele kaas En jouw wanhopige stap verijzigt Op de wankele plank Over ‘t spiegelzwarte water. De roos Alexander Ik zit thuis in mijn stoel En zoek in mijn hoofd de roos op, De roos Alexander, Anders rood dan rode rozen. In het park in de novemberavond staat Alleen de laatste roos Alexander, Anders rood dan rode rozen. Op de blaadjes rust de regen Anders dan de dauw op rode rozen. Gek dat in mijn hoofd die roos Alexander Nog rood is, terwijl het toch nacht is in het park. Maskers Ik heb niet geweten dat maskers zich aan je hechten als patronen van zwammen, vooral dat van joligheid is hardnekkig en het snuivend paard briest sneller dan je diepste aard. Het meest verraderlijk is het masker van de eenzaamheid, je langzaam verterend. Totdat je op een dag te moe bent om als een nar te blijven neigen naar groten en kleinen, en je je met moeite door een kartonnen maskeroog terugwringt, waarachter het waarachtige gezicht rustig en vastberaden omhoog zwemt in Gods stralend bleekwater, waarin de maskers langzaam oplossen. En de grove clown wordt een klein kaboutertje, stappend in de eindeloze sneeuwvelden van het Licht. Oma Je zit daar maar te huilen, oma, met krampen na een al te werkzaam leven. Je zit daar maar te beven in de stoel van het tehuis, zonder macht om de dorheid van je af te slaan. Je mist opa hè? Je voelt je niets meer dan een hoopje tranen. De kinderen zitten op hun eigen stekje en wat is hier nog jouw eigen plekje? Ik kan wel janken om je, oma. Wat kan ik doen? Ik heb zo weinig zakgeld, ik heb geen eigen huis. Ik weet nog hoe het voor me opnam tegen een heel grote hond. Nu zit ja daar verschrompeld in je stoel te huilen zonder doel. Zie je ze ook, oma, die kransjes van licht om je heen? Sta op oma, Ze nemen je mee. Sta op oma, ga met ze mee. Ga op oma, vlieg met ze mee naar het Licht. De stervende moeder Haar stem spreekt als vanuit een kelder. Uitgewoond is ze. De woorden dwarrelen nog in haar rond. De laatste vonken vallen uit haar ogen. Haar kind was in levensnood, en ze gaf het de helderheid van haar ziel bloot, bestrooide het pad met nog niet beschreven bloemen. Verpleegster was ze in de oorlogsnacht. In haar eentje holde ze met een vracht zieken, terwijl de bommen de stad in doken. Als ernstig meisje bespeelde zij af en toe de tamboerijn, terwijl haar kleine zusje liever huppelde op de regenboog. Ze wilde eigenlijk non worden, maar ze was geboren voor het moederleven. En dat heeft ze licht gegeven… De lichtzaadjes zullen alle ontkiemen, ook op de donkere plekjes van de ziel van de kinderen en haarzelf, al is het lang na haar dood, als ze zelf, weer als jong meisje, drinkt uit de bron van Goddelijke liefde. Mongooltje Als ik opnieuw geboren word, dan wil ik het liefst zo’n lief mongooltje zijn bij leuke ouders. Dan hoef ik me niet te verdiepen in domme dictators of hun handlangers, in eigenwijze schoolmeesters of onheilsprofeten. In ziektegeschiedenissen verteld in wachtkamers, en noem maar op . Nee dan ben ik er gewoon, ( in het licht, een kind in de menselijke zandbak ). En liefde en pijn zullen er zeker ook wel zijn, maar niet anders dan het komen en gaan van een stevig getijde.