|
Wim Rhebergen Interviews ► Home ► Contact: rhegie1@planet.nl |
|
|
|
|
|
|
|
Birkbode dec.98/jan ‘99 Mevrouw Lavertu-Siauw
is een bescheiden vrouw, die trouw haar man in het verpleeghuis bezoekt. Ze aarzelt als ik haar voor een interview
vraag. Ik
zeg: “Het zijn indrukwekkende woorden die u spreekt. Ik zou die heel graag
willen opschrijven. Ik denk dat u daar de lezers van de Birkbode
een heel groot plezier mee doet.” Na
enig aandringen stemt ze dan toe. |
|
“Het
gaat altijd anders dan je verwacht” De
drie dingen in het leven die je niet hoeft te zoeken “Mijn man is nu al drie jaar in het
verpleeghuis. Wie had dat ooit kunnen denken? Wat hersenen al niet doen! De
bewoners van de afdeling krijgen lekkere koekjes van mij. Ik trakteer, dat
deed ik vroeger ook altijd. Hij is de man van mijn leven. Ik zeg wel eens: Er
zijn drie dingen in het leven die je niet hoeft te zoeken. Geluk, liefde en
dood. Die krijg je. Op een dag ontmoet je dat wat voor je bestemd is. En het
gaat altijd anders dan je verwacht. “ De
ontmoeting “Het was in Indië,
na de oorlog, in de tijd van de politionele acties.. Ik werkte bij het Rode
Kruis. Ik ging - soms in escorte - met de dokter en de verpleegster buiten de
zogenaamde makassilijnen - naar de gebieden waar de
controle van de overheid minder was. Mijn taak was om de bewoners van de
dorpen te voorzien van eten. Ik deelde kleren aan hen uit. Aan alles was
gebrek. Ik was niet zo jong meer, in de dertig en dan ben je in Indië niet
meer jong. De directeur zei op een dag: “Die jongen wil je!” Ik geloofde hem
niet. “Hij maakt een lolletje met mij”, dacht ik en zei voor de grap: “Nou,
laat hem dan maar komen!” Ik woonde nog bij mijn vader. En ja hoor, toen kwam
hij. Een Hollandse jongen. Hij was sergeant bij het KNIL. Hij had een
moeilijke tijd in de oorlog gehad toen hij aan de Birma-spoorweg moest werken
en was nu weer terug in Indië. We zijn korte tijd later getrouwd.” Moeder en vader “Mijn moeder is op
jonge leeftijd gestorven, 33 jaar oud. Ik ben wel eens bang geweest dat ik
ook niet oud zou worden. Ik dacht wel eens: ik zie mijn kinderen niet groot worden,
maar ik ben nu 78. Het zijn maar gedachten, een mens haalt zich soms zoveel
in het hoofd. – Het hele leven is een verhaal, dat je aan het einde van je
leven pas kent. Zodra je geboren wordt, begint het verhaal, of eigenlijk al
eerder. Mijn moeder komt van een klein eiland in de buurt van Sumatra en toen
mijn vader haar trouwde, verliet ze haar geboorteland om met hem mee te gaan.
Ik groeide de eerste jaren van mijn leven op bij mijn opa en tante. Later
kwamen mijn ouders me ophalen. Ze woonden
toen in Padang, West Sumatra. Mijn vader en moeder waren beiden
boeddhistisch, maar ik werd naar een katholieke school gestuurd, naar de Zusters van de Liefde. Ik kreeg een
strenge opvoeding. Ik mocht niet zwemmen en niet in bomen klimmen. Wel moest
ik leren koken en handwerken. Als kind las ik jong en oud voor, prachtige
verhalen, romans en geschiedenisboeken. Wat ik geloofde, mocht ik zelf
beslissen.” Naar Nederland “In 1950 zijn wij
naar Nederland gekomen. Mijn man, die na de oorlog nog niet met verlof was geweest,
kreeg 6 maanden om naar Nederland terug te gaan. Ik had niet zoveel zin. Ons
eerste kind was net geboren. Uiteindelijk ga je natuurlijk altijd mee met
degene van wie je houdt. De ouders van mijn man nodigden ons uit bij hen te
komen wonen. Vriendelijke mensen. We bleven er 14 maanden. De situatie in
Indië veranderde. Wij waren gedwongen in Nederland te blijven. Er is nog even
sprake geweest dat mijn man naar Suriname zou gaan, maar dan moest ik een
jaar wachten om hem te kunnen volgen en dat wilde hij mij niet aandoen.” Amsterdam en Amersfoort “We woonden in Amsterdam, dicht bij de
Berlagebrug. Toen mijn man in de Juliana Stolbergkazerne kwam te werken, zijn
wij naar Amersfoort verhuisd. Vreselijk! Ik heb de eerste week alleen maar
gehuild. Hij was toen zo lief. Hij zei maar steeds: “Je hoeft niets te doen.
Ga maar wat wandelen, dan komt het wel goed.” Toen ze mijn man naar Duitsland
dreigden te zenden, heeft hij ontslag uit het leger genomen. Hij wilde me
niet alleen in Amersfoort achterlaten. Hij heeft nadien bij een
verzekeringsmaatschappij gewerkt. Het is een man die niet zo veel zegt, maar
hij heeft zijn werk altijd goed gedaan. Ik ben er ook zeker van dat je steeds
van Boven geholpen wordt.” Praten “Natuurlijk moet je in je leven praten, maar je
moet wel weten wat je zegt. Woorden hebben een betekenis. Je moet geen
slechte dingen zeggen. Als je goede dingen zegt, zullen ze goed uitwerken
naar anderen en naar jezelf.” Het
geheim van je leven “Ik ben nu 78 jaar. Ik heb zoveel meegemaakt.
En dan vraag je wel eens af: waarom? Het heeft toch iets te maken met het
geheim van het leven hier op aarde. De boeddhisten geloven dat je voordat je
geboren wordt, een belofte voor je leven aflegt. Als je geboren wordt, houd
je in het gebalde vuistje je geheim vast. Maar zodra je je hand opent, ben je
het kwijt. Je weet het niet meer. Maar het komt naar je toe, zeer zeker. En
als je dan oud bent en terugkijkt op je leven, herinner je het misschien.” |
