Wim Rhebergen Gedichten en verhalen ► Home ► Contact: rhegie1@planet.nl

Gedichten Ben ik gek dat ik omdat ik gras eet?

Inhoud Hij is een tak van de stoel voor het raam Clothilde Mevrouw A. Bewegingen De man met de droeve geest Ik ben Een stoel waaruit iemand is opgestaan Hij Wat ik wil zeggen Oude, sterke, balorige vrouwen Ben ik gek?

Hij is een tak van de stoel voor het raam Hij is een tak van de stoel voor het raam Achter zijn hoge voorhoofdsogen gist het gister volop, het wordt geheim gezoogd en daar is geen vlaag van vandaag bij. In zijn waaien zie zijn moeder zwaaien. Met haar grote handen drukt zij haar jongen dicht tegen haar bruisende borsten. Ze lacht en schatert, schettert een lied door de lucht, licht in tegenlicht geworpen, als zij beweegt, loopt en danst, weegt hij stil zijn uur. Zie hoe hij de zon met zijn verglaasde vingertoppen even aanraakt, aarde buiten het lichaam, tijd voor tijd, water dempt nog even het vuur. Ik kijk en zie de draaiingen van knoestig hout, wilde waaghalzerij, woestenij, kromgetrokken bewustzijn, vreemde vrienden die altijd honger hebben en vogels. Hij heeft een verbond gesloten met mensen die ik niet ken. Wie is de moeder, die hem draagt? “Papa”, roep ik. “Je weet toch wel wie ik ben?” Clothilde Clothilde, oude vrouw, hangt een beetje uit het raam van haar lichaam, en de gaap onder haar rokken is zo groot geworden dat het lekt als het regent. Er is geen beeld, geen omlijnde contour in de dingen die gebeuren. Het zachte tumult van de avond hoort ze niet, hoort ze niet. Een vormloze engel hangt in de bewolkte hemel. Er komt regen. En beneden sterft alles en spoelt met het vastbesloten water van de rivier weg. Mevrouw A. Mevrouw A. is een dolend mens. Ze is een boom op mijn huid, ze graaft aan. Als ik haar vraag: “Wat zoekt u?”, antwoordt ze: “Ik ga weg.” Ze gaat en ze komt terug. Ze zegt: “Weet je wat ik wil? Ik wil in jou een holletje maken, een klein, warm holletje om te slapen en nog wat te doen.” Dicht op de aarde, omhuld door de blote wortels van het leven, gekruld in haar tomeloze ziel, onder de ingekeerde handen van de hemel, een dag te kort en urenlang, met haar vergruizelde naam op haar voorhoofd geplakt - gaat ze verder. Altijd als ik iets denk, gaat ze een andere kant uit. Bewegingen Uiteenvouwen, gladstrijken, koesteren, honderd liefdes, duizend lichamen, geestesflarden, dromen. De vogels sneeuwen neer, de wereld wordt wit. De man met de droeve geest De man met de droeve geest Alleen de man met de droeve geest blijft achter. Wie heeft de verschrikkelijke dame aan zijn bed gezet? Hij bidt en schrijft geheime tekens in de lucht. Hij stenigt de tijd. Maar ook de dood wacht niet op hem. Ik ben Ik ben ranzig, wit haar op een hagelwit katoenen kussen van een verbleekt bestaan. Ik moet goed op mijn lichaam passen, niet vervuilen, niet vermageren, niet verzinken in onstuitbare slaap en urinelucht; ik moet vechten, steeds weer vechten niet opgeven, beminnen, altijd beminnen, zeggen wie ik ben, hoe ik heet, wat ik doe, zeggen dat ik van je houd! Voor Cynthia, 10 juni 1986 Een stoel waaruit iemand is opgestaan Een stoel waaruit iemand is opgestaan, is leeg. Een stoel waaruit iemand is opgestaan, is soms zo leeg dat iemand er nog zit. En je weet dat je hebt gekend en liefgehad. Slechts een zingende vogel is nodig om de kosmos te doen overlopen van vrolijkheid en levenslust. Maar hoe waar is het ook dat er stille plekken nodig zijn om de vogel te horen zingen. En als er dan niets meer is, vind je altijd nog ergens in de ladekast een vergeelde foto van iemand in een stoel. Tijd komt, tijd gaat. Soms blijft tijd hangen, als een cliché, als een artefact, als een verbijsterd besef ontsnapt aan een niet te stuiten geheugenverlies. Hij Hij stapte luidkeels op zijn fiets. De pannen vlogen van het dak. Het eeuwig licht viel als een bak water over hem heen. Hij was een jongen die erin geloofde. Als een wildeman reed hij omhoog. Alles wat hij had gezegd en gedaan, de hele santenkraam van zijn leven rinkelde aan zijn wiel met hem mee. Hij ging er vandoor en wij bleven met beide benen op de grond staan. Vandaag wordt er niet gedanst, vandaag wordt er begraven. Wat ik wil zeggen Wat ik wil zeggen: Er stierf een mens en het was niet anders dan zoals het was voorgezwegen door de duizend doden die haar waren voorgegaan. Deze keer betrof het een dun satijnen vrouw, bijeengehouden door een velijnen centuurtje, waarop de woorden van haar kindheid als actualiteiten waren geschreven. Ze was ingevallen van moeheid verworden. Ze zwierf over de vlakte van het leven zonder een houvast van stadsburelen en wegwijzers. Ze stierf verdwaald. Oude, sterke, balorige vrouwen Oude, sterke, ballorige vrouwen, geronnen door bloed en ervaring, moeders van het zand, ze lopen met de vlag uit en eten met handen en voeten; ze graaien en kaaien, dat het een lieve lust is, likken, zoenen, zuigen, snaaien met een harde lach naar de vreemde mannen in de buurt. Waar zijn hun parmantige zonen die de wereld regeren? Deze vrouwen stoken vuur. Hoe zou de wereld er zonder hen uitzien? Deze vrouwen trotseren de dood; ze staan op, ze gaan de deur uit, ze barricaderen de straat. Ben ik gek? Ben ik gek? Omdat ik gras eet en kiezels in mijn mond stop? Zakken vol heb ik van dingen die ik zomaar vind. Ik ben in je gladgeschoren hotel verdwaald. Jij bedient me, schenkt een glimlach voor me in. Pas op voor de gek! Pas op voor zijn helper! Ben ik ziek? Omdat ik weiger te eten, weiger te drinken? Pies en poep zijn de helden van mijn vrijheid, ik laat ze lopen. Met mijn soldaten ben ik door het zand van je vingers gekropen. Ik kondig een opstand aan. Ben ik misdadig? Zeg het! Schrijf het in je rapport! Jij zegt dat je van me houdt. Ik betwijfel dat in die eeuw van ons.