Wim Rhebergen Gedichten en verhalen ► Home ► Contact: rhegie1@planet.nl

Gedichten De kleine dingen

Inhoud Slaapt in zijn handen De kleine dingen zijn gestorven Portret Mien va

Slaapt in zijn handen Slaapt in zijn handen het gewicht van zijn hoofd, het gesloten gezicht, het gedicht verborgen, verdoofd. Hij is het die iets draagt, iets dat hij zelf is en moe is geworden en somber. Hij is een kind, een eeuwig kind, maar nu bezocht door vreemde tijd, beroofd van groene liefde. Niemand die nog wat zegt. Geen woorden, geen bloemen. En hij ziet de krijtstrepen van zijn jeugd, de hinkelpassen en de wilde sprongen, de radslagen van de levensloop in een oogwenk, de gevechten, de gezichten van de vijand, de oordelen, de kleine vrezen en later de grote verzen van de oorlog en de waanzin, het verwoeste landschap. De kerk staat in het midden van het dorp, de school daarachter en op het plein de kroeg, waar de overlevenden een uitweg zoeken. Hij ziet en alles wat hij ziet, is gedacht. Slaapt in zijn handen…. De kleine dingen zijn gestorven De kleine dingen zijn gestorven. Over is de wind die balkt in holle huizen, de schimmelzwarte hemelbedden van het verleden. Opa loopt op krukken. Een gek houwt zijn hand af. De zon staat stil en de bom is een surrogaatbloem met dik garen van geuren. Opa laat een vogel vliegen. Opa wil uit. Zegt hij: “Na de oorlog komt de vrede.” Opa zegt dat de mens moet geloven en timmert een hok van de tijd. Ik wil niet dat op god wordt. Ik vermoord hem. Wat ik doe, is van alle tijden. De wind kruipt in de zon, de zon staat in de bloem, de bloem bloedt in mijn oog. Ik ben stekeblind. Opa is reeds hoog en breed dood. Portret I Een man, een jongen, een jongen op de fiets, een jongen op weg naar zijn meisje. Een slinger in de kop, een vliegend visioen, knalrood, zeiknat, wind en regen, een uur, een half uur. II Een man, het gezicht van een man; ogen, zie de ogen gaan, de ogen verdonkeren zich. Nog een laatste gedachte: een slak in een jongenshand die zijn huis uittrekt en al te vlug lijdt aan de zucht naar de grote stad en de fabriek die zijn leukste dromen weg takelt. De eerste gedachte: heiligen in de hemel, wilde vrouwen in het weke licht van de avond, processies, préhistorische orgasmen. Stemmen: “Spinnen, sla ze dood!” “Ik heb zin in moedermelk!” Hij wast zijn voeten, zijn voeten met zijn kinderen die kringen in het zand tekenen en spelend zich aan elkaar meten. Een latere ontwikkeling: recessie, oorlog, wereldondergang. Later is het vergeefse graven naar vroeger. Hij doet goed. Hij is meer mens dan reus. Een man, een fatale man, zie de ogen... III Jij bent de oudste mens, ouder dan de donkere dagen van de ouderdom. Jij lacht. Jij bent zo oud geworden dat er wolken in je hoofd zijn en winden die van ver zijn gekomen. Het verlangen naar het leven is verraderlijk door zij eenvoud. Jij hebt de voet in de aarde gezet, jij hebt de hand uitgestrekt naar hen die je lief had. De zon is hoog geklommen, van je buik naar je hart naar je hoofd. De zon stijgt hoger nu het avond is. Mien va Hee was neet bange vuur de dood en hee veulde aan zien lichaam dat het ook neet tegen te holden was. “Old worden is mooi”, zee hee dan, “maor old zien nee.” Hee heeld van ons en wilde bie ons bliem’n. Hee was stark en hee dee eigenlijk niks dan bie ons bliem’n. Op het laatst ging het toch bienoa neet meer en ie kon aan hem zeen dat het zo afgelopen kon wèn. Hee stak de hand op om oe te groeten, want praoten deed hee neet meer en er was ook neet völle meer om te zeggen. Toen was het dan zo wied. Het was eigenlijk niks biezonders. Hee lag er zo rustig bie da’j eigenlijk neet deur had dat hee al vertrokken was. Maor misschien was hee dat ook nee. Dat geveul kwam pas later. Soms hebt leu wal eens dat ze dagelijks nog contact hebt met iemand die dood is - veertig dagen -, maor als ik bie miezelf nôgoa, bunt er dat moar dree. Toen zag ik hem nog in de kiste liggen. ik raakte hem nog an - mien eigen vader -, maor hee was er neet meer. Wat doo/j dan? Huul’n, en dan weer proberen flink te wèn en te denken dat hee verlost is van de piene en zo. En later zeiden ze ook wal dat het zo neet langer deur had kunnen gaon en ik gaf ze groot geliek. Maor ja, noo ik dit schrief, staot mie de treune weer in de ogen en denk ik weer van alles.